«Μια χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο, να γίνει δύναμη ζωής»
Την Παρασκευή 1η Μαρτίου, το Σχολείο μας φιλοξένησε το βιωματικό εργαστήρι ποίησης υπό την καθοδήγηση της Επιθεωρήτριας Φιλολογικών Μαθημάτων και ποιήτριας κ. Χρυσούλας Αλεξάνδρου. Στο ποιητικό εργαστήριο συμμετείχε και αντιπροσωπεία παιδιών και εκπαιδευτικών από το Γυμνάσιο Πλατύ Αγλαντζιάς και το Γυμνάσιο Αγίου Βασιλείου.
Η ομάδα των φιλολόγων του Σχολείου μας ετοίμασε την αίθουσα φιλοξενίας με σκηνοθετικό τρόπο, δημιουργώντας κλίμα δεκτικότητας για έμπνευση και δημιουργία. Η υποβλητική ατμόσφαιρα της αίθουσας οδήγησε τη μνήμη στο πρωινό της Κυριακής, σε απόσταση αναπνοής από την κατεχόμενη Λευκωσία, στο ελληνικό φυλάκιο.
Πολύ συχνά η μνήμη ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
Πρωινό Κυριακής, βόλτα στην παλιά πόλη, σε μια γωνιά στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας, φθαρμένοι γεώσακοι και βαρέλια σκούρο πράσινο. Εικόνες ξεχασμένες, ο δρόμος τέρμα εκεί. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Στη χαραμάδα ανάμεσα πέτρας και αφημένων πλεκτών, φύτρωσε μια μαργαρίτα. Δίπλα εκεί, στο καφενείο της
«γιαγιάς Βικτώριας» πήραμε τον καφέ μας.
Παράξενα τα συναισθήματα, ανάκατα.
Ποια η πραγματικότητα και ποιο το παραμύθι;
Το συλλογικό μας ποίημα:
Δεν πρόλαβε ν’ αγαπήσει
Γιαγιά Βικτώρια
Πες μας για τη βασιλοπούλα
και τα προικιά της που άφησε πίσω
«Καθότανε στον Πενταδάκτυλο
στις γειτονιές με τους λαλέδες
έπαιζε με τα χελιδόνια της Καντάρας
και μέτραγε ένα, ένα τα προικιά της
Ήτανε καλοκαίρι
και σώπασε απότομα ο ήλιος
Τα στέφανα στον τοίχο κρεμασμένα
μια φωτογραφία στο κενό
το νυφικό έμεινε
στον ραγισμένο καθρέφτη
το πουκάμισο τσαλακωμένο…
Πρόλαβε και έκρυψε μια στάλα φωτός στην απαλάμη της φεύγοντας
και ένα μαντήλι κεντημένο
Δεν έμαθε ποτέ κανείς πού πήγε
Από τότε
κερνώ καφέ στη θύμησή της
και γλυκά στην πράσινη γραμμή»
